برای فرایند پوشش‌دهی، غشاء را در داخل ماده پلیمری غوطه‌ور می‌سازند. پلیمر دوپامین همانند یک لایه چسبنده با ضخامت nm10- 5 بر روی غشاء قرار می‌گیرد و لایه PEG- آمین بر روی آن با خاصیت ضد رسوبی اضافه می‌شود. لایه آبدوست، آب را از غشاء به روی سطح کشانده و TMP را در عرض غشاء کاهش می‌دهد. به طور کلی با استفاده از این روش 100- 10 برابر کاهش در میزان چسبندگی پروتئین‌ها، 10- 5 برابر کاهش در چسبندگی روغن و باکتری‌ها مشاهده می‌شود. در نتیجه این کاهش چسبندگی غشاء، تعداد دفعات پاکسازی غشاء 5- 4 برابر کاهش می‌یابد.

با انجام آزمایش‌ها در سیستم‌های پوشش داده شده در مورد تمام غشاء‌های از MF تا UF، تغییرات اساسی در فشار تراغشایی(TMP) و سرعت جریان درون غشایی مشاهده می‌شود که این تغییرات بدون دخالت مواد شیمیایی ایجاد می‌شود. نتایج آزمایش‌ها بر روی غشاء‌های مختلف به صورت زیر بدست آمده است.

• ‌آزمایشات بر روی بیوراکتور UF نشان داده است که TMP، %40- 30 پایین‌تر و پایداری TMP در طول غشاء بیشتر بوده است.
• ‌در غشاء UF، %50- 40 سرعت جریان بیشتر و %30 TMP پایین‌تر و %90-80 سرعت جریان ویژه بالاتر بدست آمده است.
• ‌پایلوت تولید آب RO، دفع بهتری از نمک را نشان داده، در حالی‌که هیچ رسوبی در طی 30 روز عملیات ظاهر نشده و این پایلوت جریان‌هایی با TDS بالا را تصفیه می‌کند. از آنجایی که غشاء RO یک غشاء غیرمتخلخل است، اضافه کردن پوشش پلیمری باعث تغییر نفوذپذیری آن می‌شود. در شرایط پوشش‌دهی بهینه غشاء RO، سرعت جریان %7- 5 کاهش می‌یابد ولی ظرف چند ساعت پس از استفاده، سرعت جریان حتی نسبت به حالت بدون پوشش آن نیز بهبود پیدا می‌کند.
• ‌در پایلوت شیرین‌سازی آب با غشاء MF، در طول 35 روز از شروع کار و بدون به‌کارگیری مواد شیمیایی، افت سرعت جریان مشاهده نشده و پس از آن افت سرعت جریان (از40 تا 25 GFD)دیده شده است.در صورتی که غشاء‌های بدون پوشش به صورت روزانه شست و شو داده می‌شوند.